راهنمای فیلم های روز جهان – هفته اول

امــشب چــه فــیلمی بــبینیم؟

این سوالی است تکراری اما با پاسخ هایی متفاوت، راهنمای فیلم قرار نیست مرور یا نقد فیلم های روزجهان باشد که شاید با کم حوصلگی امروزین مخاطب متوسط اکنون حتی ماهیتی متفاوت یافته است.

راهنمای فیلم در واقع معرفی فیلم های روزجهان برای سینمادوستانی ست که می خواهند در جریان فیلم های مهم روز باشند، از این رو هر هفته چند فیلم که ممکن است برای مخاطبان این رسانه اهمیت بیشتری داشته باشد بصورت گذرا معرفی خواهند شد.  نوشتن راهنمای فیلم که نویسنده آن را از حدود هجده سال پیش- ابتدا در روزنامه خبر و سپس در هفته نامه مهر- آغاز کرده است اما کار آسانی نیست زیرا همزمان با ارائه اطلاعات گوناگون باید به گونه ای موجز توجیه گر ارزشگذاری منتقد نیز باشد؛

با این حال آنقدر جذاب است که بتواند پاسخی کوتاه به سوال همیشگی شما برای انتخاب فیلمی مناسب بدهد.

از این هفته راهنمای فیلم های روز جهان را در شرق پارسی (نسخه فارسی روزنامه الاشرق الاوسط) بخوانید.

راهنمای ارزش گذاری: کم ارزش: ☆ متوسط:☆☆  خوب:☆☆☆ خیلی خوب:☆☆☆☆ عالی:☆☆☆☆☆

خلسه (Trance) ارزش گذاری منتقد: ☆☆☆   

کارگردان: دنی بویل، فیلمنامه: جو آرنه، جان هاج، بازیگران: جیمز مک اوی (سیمون)، روزاریو داوسن (الیزابت)، وینسنت کسل ( فرانک)، فیلمبرداری: آنتونی داد مانتل، تدوین: جان هریس، موسیقی متن: ریک اسمیت، بریتانیا ۲۰۱۳

خلاصه داستان: سیمون درگیر ماجرای سرقت یک تابلوی نقاشی گران قیمت از گویا می شود اما دوستش فرانک هنگامی که بسته تابلو را باز می کند درمی یابد که فقط قاب تابلو به او تحویل داده شده، در نتیجه سیمون را مورد شکنجه قرار می دهد تا جای نقاشی را به او نشان دهد، اما سیمون می گوید که در اثر ضربه ای که به سرش خورده است حافظه ش را از دست داده، فرانک او را نزد الیزابت که هیپنوتراپیست است می برد اما سیمون بیمار قبلی او بوده که با وی روابط عاشقانه برقرار کرده و با استفاده از هیپنوتیزم خاطرات قبلی را از ذهن او پاک کرده بود. به این ترتیب ماجرا پیچیده تر می شود.

پس از موفقیت چشمگیر میلیونر زاغه نشین (۲۰۰۸) که جایزه اسکار بهترین کارگردانی را برای دنی بویل به ارمغان آورد و ۱۲۷ ساعت (۲۰۱۰) که نامزد بهترین کارگردانی در بفتا و اسکار بود، خلسه یک تریلر روانشناختی با داستان پیچیده ای ست که تماشاگر را که باید همواره همچون سیمون در پی آزمون واقعیت باشد، به دنبال خود می کشاند.

واقعیت، بازنمایی و وانموده در جهانی غریبی که دو مرد اصلی داستان درگیر آن شده اند همچون اجزای یک بازی آنها را به رویارویی نهایی می کشاند جایی که هر دو بازنده هستند.

فیلمی که بویل نزدیک به ۱۸ سال به ساختن ش فکر می کرده در عمل به یکی از نمونه های درخشان تریلر روانشناختی بدل شده است که در سالهای اخیر به نظر می رسد این ژانر به محاق رفته است. همبستری الیزابت لمب- که برخلاف حرفه و نام خانوادگی ش به هیچ وجه بی طرف نیست و چهره دیگری دارد- با هر دو مرد اما نه برای بازنمایی مثلث عشقی بلکه برای واداشتن آنها به رویارویی ست، این داستانی ست که هیپنوتراپیست نوشته است. ضرباهنگ تند فیلم سبب می شود که گاهی مخاطب از سرعت ماجراها عقب بماند درست مانند بیماری که کنترل ذهن خود را به هیپنوتراپیست سپرده است. موسیقی متن فیلم که اگرچه به خوبی فضای تنش زا و فیلم نوار گونه را تشدید می کند اما تا مدتها نیز در ذهن می ماند کار ریک اسمیت عضو گروه Underworld است که یکی از خلاق ترین گروه های موسیقی ترنس و هاس در بریتانیا محسوب می شود و در کنار دنی بویل که کارگردانی مراسم المپیک ۲۰۱۲ لندن را برعهده داشت، موسیقی افتتاحیه را نیز ساختند.

خلسه به خوبی از یکی از اصول تعلیق در روایت بهره می برد و آن این است که شما هیچ وقت مطمئن نیستید که چیزی را که می بینید واقعی ست یا در رویا می گذرد، دقیقا همان اتفاقی که در هیپنوتیزم می افتد.

 آنونس فیلم

درست مانند یک زن (Just Like A Woman) ارزش گذاری منتقد: ☆

کارگردان: رشید بوشارب، فیلمنامه: رشید بوشارب، ماریون دوسوت، جوئل توما، بازیگران: سی نا میلر (مرلین)، گلشیفته فراهانی (مونا)، بهار سومخ (سوها)، فیلمبرداری:کریستف بوکارن، تدوین: مت گارنر، موسیقی متن: اریک نوو، آمریکا ۲۰۱۲

خلاصه داستان: مونا که با دادن مقدار اشتباهی دارو به مادرشوهرش ناخواسته سبب مرگ او شده از خانه ش می گریزد و در راه با مرلین که به دلیل خیانت شوهرش از خانه بیرون زده همراه می شود آن دو با یکدیگر در رستوران ها و کلاب ها عربی می رقصند و از این راه زندگی خود را می گذرانند.

اگر گلشیفته فراهانی در این فیلم همانی بود که انتظارش را داشتیم یعنی زنی سرگردان، وامانده و مستاصل، رشید بوچارب کارگردان فرانسوی که الجزایری تبار است همانی نبود که در فیلم های قبلی همچون رودخانه لندن (۲۰۰۹) و  روزهای افتخار (۲۰۰۶) دیده بودیم.

فیلم اگرچه قرار است موقعیت دو زن را در شرایط متفاوت بررسی کند اما از سطح یک ملودرام کم مایه فراتر نمی رود و اگر آدم را به یاد تلما و لوییز (رایدلی اسکات، ۱۹۹۱) هم بیندازد، وضع بدتر خواهد شد. به نظر می رسد تنها نقطه قوت فیلم همان رقص عربی ست که سبب پیوند مونا و مرلین می شود که شاید کنایه ای فمنیستی هم باشد پارادوکسی غریب که خوب هم جا نمی افتد، در واقع کلیشه های داستان آن قدر بر فیلم سایه انداخته اند که هیچ راه نجاتی برای آن باقی نگذاشته اند.

 آنونس فیلم

این پایان است (This Is The End) ارزش گذاری منتقد: ☆☆

کارگردان: اوان گلدبرگ، ست روگن، فیلمنامه: اوان گلد برگ، ست روگن، بازیگران: ست روگن (ست)، جی باروچل )جی)، جیمز فرانکو (جیمز)، فیلمبرداری: براندون تروست، تدوین: زن بیکر، موسیقی متن: هنری جکمن، آمریکا ۲۰۱۳

خلاصه داستان: جی به لس آنجلس وارد لس آنجلس می شود و به یک مهمانی که تقریبا همه برای او غریبه هستند دعوت می شود اما وقتی از خانه خارج می شوند با اتفاقات عجیبی روبرو می شوند و به زودی در می یابند که آخر زمان سر رسیده است.

کلیشه های پساقیامت برای رفتن آدم خوب ها به بهشت و آدم بدها به جهنم به گونه ای هجوآمیز و شوخ طبعانه در این کمدی آخرالزمانی ظاهر شده است اما برای کسانی که با اسطوره های آخرزمانی آشنایی دارند، فیلم به اندازه کافی مفرح هست که با وجود سلبریتی های بسیار فیلم که به نوعی هجو «خودِ نمایشی» نیز هست از فیلم لذت بیشتری ببرند.

بازنمایی و هجو فرهنگ عامه سینمایی در فیلم یکی از نقاط قوت آن است که در کنار مفرح بودنش با استقبال خوبی از سوی منتقدان و مخاطبان روبرو شده است.

 آنونس فیلم

به عقب برگردان (Rewind This!) ارزش گذاری منتقد: ☆☆☆

کارگردان: جاش جانسون، با حضور آتوم آگویان، کاساندرا پترسون، لوید کافمن، تصویربرداری: کریستف پالمر، تدوین: کریستف پالمر، موسیقی متن: جاش فردا، آمریکا ۲۰۱۳

خلاصه: مستندی از انقلاب نوارهای ویدئو در ابتدای دهه ۸۰ و تغییر چهره سینما و تلویزیون با حضور بسیاری از پیشگامان صنعت ویدئو در این دهه.

ظهور نوارهای ویدئو در ابتدای دهه هشتاد، بدون شک سیمای ارتباطات را دگرگون ساخت، تا پیش از آن امکان تماشای انتخابی فیلم جز در سینما وجود نداشت اما پس از آن سینما وارد خانه ها شد و به علاوه صنعت تازه ای به نام ویدئو نیز پا گرفت که از آموزش اروبیک جین فوندا گرفته تا پیدایش غولی به نام صنعت پورنو، مشتریان خود را یافت. در این مستند که بدون شک برای سینما دوستان و کسانی که آن دهه ها را به خاطر دارند یا به تاریخ تحولات رسانه ای/فرهنگی علاقمند هستند بسیار دیدنی ست برخی از پیشگامان صنعت تولید ویدئو برای مشتریان خانگی از روزهای نخست پیدایش آن می گویند.

مخاطبان مسن تر ایرانی فیلم ممکن است با دیدن این فیلم به یاد دستگاه های عظیم و سنگین بتاماکس بیفتند که برای سالها تا پیش از همه گیر شدن ویدئوهای VHS در ایران تنها سرگرمی غیرقانونی مردم بود که اغلب شامل فیلم های بی کیفیت از سالها قبل می شد.

 آنونس فیلم

قرمز ۲ (Red 2) ارزش گذاری منتقد: ½☆☆

کارگردان: دین پریسوت، فیلمنامه: جان هوبر، اریک هوبر، بازیگران: بروس ویلس (فرانک)، جان مالکویچ (ماروین)، ماری لوئیس پارکر (سارا)، هلن میرن (ویکتوریا)، آنتونی هاپکینز (بی لی)، کاترین زتا جونز (کاتیا)، فیلمبرداری: انریکو چدیاک، تدوین: دان زیمرمن، موسیقی متن: الن سیلورستی، آمریکا ۲۰۱۳

خلاصه داستان:  فرانک موسر، مامور بازنشسته سی آی ا با تیم خود این بار برای یافتن و نابودن کردن قطعه ای که برای پرتاب موشک اتمی استفاده می شود به سفارت جمهوری اسلامی ایران در لندن یورش می برند و سرانجام موفق می شوند موشک را کشف و نابود کنند.

پس از موفقیت قرمز (رابرت شوانتک، ۲۰۱۰)، قرمز ۲ در مقایسه کم مایه تر به نظر می رسد زیرا منطق کارتونی فیلم قبلی در این ادامه در سایه صحنه های اکشن پیاپی قرار گرفته است و سبب شده تا بعد از پایان فیلم چیز زیادی از آن در ذهن مخاطب نماند جز آنکه بسته پاپ کورن ش تمام شده!

فیلم براساس پرسوناژ کتاب مصوری به همین نام ساخته شده است که نقش آفرینی بروس ویلس انتخاب خوبی برای آن بوده است.

احساس مخاطب ایرانی نسبت به صحنه های اغوای مامور ایرانی و درهم کوبیدن سفارت جمهوری اسلامی در لندن ممکن است احساسی دوگانه باشد اما بلاهت آمیز بودن آنها نیز شاید مضحک به نظر برسد، چیزی که جوهره اصلی فیلم نخست با وجود ویلس، پارکر، میرن و به ویژه مالکویچ برای خلق یک کمدی اکشن را ندارد.

 آنونس فیلم

۳۰ دقیقه پس از نیمه شب (Zero Dark Thirty) ارزش گذاری منتقد: ½☆☆☆

کارگردان: کاترین بیگلو، فیلمنامه: مارک بول، بازیگران: جسیکا چستین (مایا)، جنیفر اله (جسیکا)، جیسون کلارک (دان)، فیلمبرداری: گریگ فرازر، تدوین: ویلیام گلدن برگ، دیلان تیشنور، موسیقی متن: الکساندر دسپلات، آمریکا ۲۰۱۲

  خلاصه داستان: مایا افسر سی آی ا مامور یافتن اسامه بن لادن است وی سرانجام پس از حدود ده سال موفق می شود محل او را شناسایی و عملیات از میان برداشتن وی را رهبری کند.

این فیلم شاید یکی از بهترین و فمنیستی ترین فیلم های کاترین بیگلو است که سال گذشته جوایز سینمایی بسیاری را به خود اختصاص داد از جمله جایزه بهترین کارگردانی که برای نخستین بار در تاریخ اسکار به یک زن تعلق گرفت.

بیگلو که به گمان من بهترین کارگردان زن آمریکا با فیلم هایی چون فولاد آبی (۱۹۸۹)، روزهای عجیب (۱۹۹۵) و خنثی کننده بمب (۲۰۰۹) است برای آخرین فیلم خود موضوعی بسیار حساس و دشوار انتخاب کرده بود و به خوبی از پس آن برآمده است زیرا برخلاف فیلم هایی با موضوع تروریسم در هالیوود تاکید اصلی بیگلو در اینجا هم مانند اغلب فیلم های قبلی او تحول شخصیت اصلی ماجرا و در اینجا مایا است که با وجود زمان نه چندان معمول بیش از دو ساعت و نیم فیلم تا به آخر تماشاگر را با رنج ها، یاس ها و شکست ها و سرانجام پافشاری و موفقیت او همراه می سازد.

این فیلم که موفق ترین بیگلو از نظر منتقدان نیز هست، بطرزی خارق العاده داستانی را که همه پایان آن را می دانند از منظری شخصی روایت می کند. به قول راجر ایبرت منتقد محبوبی که چندی پیش درگذشت این فیلمی در باره رویارویی مردان مردسالار با زنان جسور نیز هست و اگر به فیلم های بیگلو نگاه کنیم زنانگی و بهره وری از هوش زنانه برای درک روابط پیچیده معماهای داستان اغلب محور ماجرا بوده است، چیزی که نه تنها به فیلم های او وجهی فمنیستی می بخشد بلکه آنها را واقعی تر از دنیای مردانهِ اکشن های هالیوود نیز جلوه می دهد.

 آنونس فیلم

شب بیداری (Nuit Blanche) ارزش گذاری منتقد: ☆☆☆

کارگردان: فردریک ژاردن، فیلمنامه: فردریک ژاردن، نیکلاس سادا، بازیگران: تومر سیسلی (وینسنت)، سرژ ریابوکین (ژوزه)، لیزی بروشر (ویجینال)، فیلمبرداری: تام استرن، تدوین: کریستف پینل، موسیقی متن: نیکلاس ارارا، فرانسه ۲۰۱۲

خلاصه داستان: وینسنت که افسر مبارزه با مواد مخدر است در حین سرقت یک محموله کوکائین از یک قاچاقچی قدرتمند لو می رود، آنها فرزندش را می ربایند تا محموله را به آنها پس بدهد.

یکی از بهترین اکشن های سالیان اخیر سینمای فرانسه که بخش اصلی آن در یک شب تا صبح رخ می دهد، نوعی مسابقه وینسنت پلیس/قاچاقچی با زمان برای نجات فرزند خود از دست گروه رقیب. بنابراین بدیهی ست که سرعت فیلم آن چنان باشد که تماشاگر را در تنش درونی فیلم گرفتار و نفس او را در سینه حبس کند و چه جایی برای القای این نفس تنگی بهتر از یک باشگاه شبانه مملو از جمعیت؟

وینسنت باید هم از چنگ کارآگاهان پلیس و هم قاچاقچیان بگریزد و هم پسرش را نجات بدهد، درونمایه فیلم همه عناصر روایت برای تنش و درگیری را دارد، اولین فیلم تریلر فردریک ژاردن پس از سه فیلم کمدی متوسط به نظر می رسد به اندازه کافی موفق باشد که او را برای تغییر ژانر ترغیب کند.

 

منتشر شده در: شرق پارسی